| 'Je mag ook wel blijven eten, hoor!' zegt Berbers dochter tegen de BM-fotograaf |
| |
(Vervolg van pagina 1)
‘Heb je al bedacht wat je hobby’s zijn?’ vraag ik vooraf. ‘Daar vragen ze straks vast naar!’ Mijn pogingen om het interview met haar voor te bereiden, leveren me vooral boze blikken op. Mijn dochter wil graag in het tijdschrift, maar in vragen beantwoorden heeft ze echt geen zin.
Hoe anders was dat laatst, toen de fotograaf kwam! Daar maakte ik me vooraf juist zorgen over, omdat het haar meestal niet lukt contact te maken met de camera. Ik weet nog steeds niet wat deze man precies deed, maar voor ik er erg in had, toonde ze haar mooiste glimlach aan de lens. Ze kletste honderduit en kwam zelfs met ideeën; wilde gefotografeerd worden terwijl ze buiten kunstjes deed en achter huis, bij haar geheime hut.
Tijdens het interview gaat het een stuk moeilijker, is er bijna geen woord uit haar te krijgen.
|
|
|
Op mijn voorstel zijn we aan het videobellen in plaats van een ‘gewoon’ telefoongesprek te voeren, zodat ze in ieder geval kan zien met wie ze praat. Toch blijft het lastig om vragen te beantwoorden. ‘Ik weet niet wat mijn hobby’s zijn!’ roept ze dan ook bijna wanhopig uit.
Toen de fotograaf hier was, haalde ze juist alles uit de kast. Ze durfde met haar cavia te poseren, staand, terwijl ze dat nog nooit eerder had gedaan. Stralend rende ze voor hem uit naar haar kamer, om al haar knuffels aan hem te laten zien. En toen hij vroeg of ze ‘iets dichterbij’ wilde komen, kroop ze bijna in de lens. ‘Want ik neem alles heel letterlijk,’ verklaarde ze zelf.
‘Maar ik hoorde dat je wel heel goed kunt knutselen?’ gaat de interviewster via het beeldscherm door. ‘En dat je zelf ook wel eens spelletjes hebt gemaakt?’ Nu lichten de ogen van mijn dochter op. Zonder te antwoorden loopt ze bij de laptop weg en vliegt bijna naar boven. ‘Volgens mij haalt ze een voorbeeld op,’ stamel ik verontschuldigend. En ja, even later staat ze stralend voor het scherm, laat het speelbord zien, de kaartjes en de opdrachten. Nú is ze in haar element, zó wil ze geïnterviewd worden.
Na een intensief uur, ook de jongste dochter en ikzelf moesten eraan geloven, pakte de fotograaf zijn spullen weer in. ‘Ga je echt al weg?’ vroeg onze oudste. ‘Wil je niet meer foto’s maken? Je mag ook wel blijven eten, hoor!’ Enthousiast zwaaiden de meiden hem uit. ‘Komt die meneer nog een keer?’
Nu ze weet waarover ze wil praten, verloopt het interview een stuk makkelijker. ’s Avonds krijg ik de concepttekst toegestuurd. ‘Zullen we samen eens kijken of het klopt wat er staat?’ stel ik voor. ‘Nee,’ zegt mijn meisje, dat leest wat los en vast zit, zelfs de tekst op het melkpak uit haar hoofd kent. ‘Ik houd niet van lezen.’ Het geeft niks. We wachten wel tot het tijdschrift uitkomt en zij het trots aan de hele wereld kan laten zien.
|
|
|
|
|
